ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ

Δεν ξέρω γιατί έφυγες,

Δεν ξέρω γιατί με πόνεσες,

Δεν ξέρω γιατί με διέλυσες,

Δεν τα ρωτούν αυτά οι χαμένοι,

Θα σε θυμάμαι ως το δικό μου πορθητή,

Ως την αιώνια άπιαστη,

Ως την αιώνια τρέλα,

Ως τη δική μου τη χαρά,

Ως το δικό μου τέλμα!

Σταγόνες από νερό κι’ αλάτι,

Γέμισαν το σεντόνι μου,

Ήταν τα λάφυρα της νίκης σου!

(λουκάς)

πηγή: Τα Κολασμένα