Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Σεφέρης, Γιασεμί





Είτε βραδιάζει

είτε φέγγει

μένει λευκό

το γιασεμί

Δημουλά, Πέρασα

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

[...] Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.

[...] Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

[...] Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.

[...] Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

Πέρασα, Κ. Δημουλά

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Rilke, [Again and again...]

Again and again, even though we know love’s landscape
and the little churchyard with its lamenting names
and the terrible reticent gorge in which the others
end: again and again the two of us walk out together
under the ancient trees, lay ourselves down again and again
among the flowers, and look up into the sky.


“Again and again, even though we know love’s landscape” from Uncollected Poems by Rainer Maria Rilke, translated by Edward Snow. Translation copyright © 1996 by Edward Snow.

Reiner Maria Rilke, We have no reason to harbor any mistrust against our world

“We have no reason to harbor any mistrust against our world, for it is not against us. If it has terrors, they are our terrors; if it has abysses, these abysses belong to us; if there are dangers, we must try to love them. And if only we arrange our life in accordance with the principle which tells us that we must always trust in the difficult, then what now appears to us as the most alien will become our most intimate and trusted experience. How could we forget those ancient myths that stand at the beginning of all races, the myths about dragons that at the last moment are transformed into princesses? Perhaps all the dragons in our lives are princesses who are only waiting to see us act, just once, with beauty and courage. Perhaps everything that frightens us is, in its deepest essence, something helpless that wants our love.”

― Rainer Maria Rilke, Letters to a Young Poet

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Για εκείνες τις αγάπες που δεν μιλάει κανείς

"άλλο μεν έπεσε παρά την οδόν
άλλο δε έπεσεν επί την πέτραν
και άλλο έπεσεν εις το μέσον των ακάνθων"
Κατά Λουκάν, 8:4-8


Θέλω να γράψω για εκείνες τις αγάπες
που δεν ανθίζουνε ποτέ,
για τους σπόρους της αγάπης
που δεν βλασταίνουν,
όπως σε εκείνη την παραβολή
που ο σπόρος πέφτει πάνω σε πέτρα ή στο δρόμο
ή τον πνίγουν τα αγριόχορτα
ή μένει απότιστος και παραμελημένος
ή τον τρώνε τα πουλιά.

Διαδρομές που δεν βρίσκουν το τέρμα τους.
Βέλη που δεν βρίσκουν το στόχο τους.
Έρωτες ανεκπλήρωτοι.
Έχει κι αυτό την θλίψιν του,
αλλά και μιαν ομορφιά παράξενη.

Α.Φ. 

Γιώργος Σεφέρης, Σχέδια για ένα καλοκαίρι

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερ' απ' τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.


(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1974)

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

Αστραφτερές λέξεις


Τα τριαντάφυλλα στο τραπέζι
έχουν το πιο έντονο ροζ
Οι τοίχοι έχουν γίνει
πιο αστραφτεροί
Θα' θελα να γράφω σε στίχους
ιαμβικούς, τροχαϊκούς, δακτυλικούς
Άραγε θα ακούγονταν έτσι
πιο αστραφτερές οι λέξεις;
Άφησέ τες ελεύθερες
να πετάξουν σαν πουλιά
έπη πτερόεντα...

Α.Φ.



Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

Αναπάντητα ερωτήματα

Πώς είναι να γράφεις όχι για μένα, όχι για σένα
αλλά για εμάς, για εκείνους, για τους άλλους;

Πώς είναι να στρώνεις σεντόνια
για κάποιον που ξέρεις πως δεν θάρθει;

Πώς είναι να ξενυχτάς
αφρήτωρ, ανέστιος, μόνος;

Πώς είναι να
ιερουργείς γράφοντας;

Α.Φ.


Γιώργος Ανδρέου, Άνοιξη Δειλή


Δειλή
Μικρή μου
Άνοιξη
Παιδί των Λωτοφάγων

Εδώ είναι Βαλκάνια, η θάλασσα διαρκής
Οι λεύκες των ανέμων τους, της πέτρας του το στάχυ

Των ποιητών το πουργκατόριο ανελέητο

Μικρή
Δειλή μου
Άνοιξη


Γιώργος Ανδρέου, Απολογία Διανοουμένου του Παρόντος

Και να - ιδού εγώ
(Ένα παιδί της επαρχίας
Προθέσεων αγαθών)
Το φορτίο των Ελληνικών στη ράχη ζαλωμένος
(Τον Όμηρο κι όλους τους από' κει και δώθε
Ίσαμε τον σακατεμένο ενεστώτα)
Βαρυγκωμώ
(Γαμώ την τύχη μου, το σόι, την πουτάνα μου)
Περίλυπος - που αλλιώς επιθυμούσα να ταχθώ
Στο άλλοτε λαμπρό μα πλέον άθλιο στράτευμα
Ιδού, εγώ
Ο λόγιος, ο δοκησίσοφος, ο σπουδαρχίδης
(Σαμάρι τα Ελληνικά τα Γράμματα στην πλάτη μου)
Ανέστιος
Γραφέας του συρμού ουτιδανός
Που τυραννάει τες λέξεις
Ενώ νομίζει (ο δυστυχής) πως κατακτά
Τα υψηλά νοήματα, τον Παρνασσό

Α φίλτατε - η Πρέβεζα, τι πόλη ωραία, πόσο γραφική
Την έστησε στα ένδεκα ο πυροβολισμός
Έπεσε ο Κώστας Καρυωτάκης

Κι απόμεινα εγώ (αν είναι δυνατόν)
Να λειτουργώ την ετοιμόρροπη εκκλησία

Αποκλεισμένος μ' έναν - δυο της φύρας μου
Στο συλημένο ιερό
Κι όλο χιονίζει
Όλο σιμώνουν οι εχθροί
Όλο και πιο κοντά ακούμε τα κανόνια

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Γκρίζες ζώνες



Στην Πι

Διανύουμε εποχή σκοτεινή.
Διανύουμε γκρίζες ζώνες,
ομίχλη έξω
ομίχλη μέσα.
Αχλύς παντού.
Η αφή μου πια 
έχει αντικαταστήσει την όραση.
Είναι απόλυτα αξιόπιστη,
λειτουργεί ως ραντάρ.
Σε νιώθω, όταν πλησιάζεις.
Μ' αγγίζεις χωρίς να σε βλέπω
και σκάνε ουράνια τόξα
και χίλια χρώματα στη στιγμή.

Α.Φ.


Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Wishful thinking

Θα' θελα να κυκλοφορώ στη σκέψη σου
να μπορώ να μπω στο αίμα σου, στα κύτταρά σου
σε σημεία που δεν έχει φτάσει κανείς μέχρι τώρα
απροσπέλαστα κι ανεξερεύνητα
Προς το παρόν, άρχισα να πίνω από τον καφέ που άφησες
για να έχω μία γεύση της αρχής της μέρας σου
ακούω την play list που έγραψες στον σκληρό μου
όταν ήρθες να με συναντήσεις πρώτη φορά σπίτι μου
και μάταια ψάχνω το άρωμά σου στα σεντόνια που κοιμήθηκες

α.φ.

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016

γλαυκώπις νηρηίς

κλείνω τα μάτια μου
και βλέπω το φωτεινό σου χαμόγελο
κλείνω τα μάτια μου
και βλέπω στα δικά σου
θάλασσες αβυθομέτρητες
νεράιδα με τα λαμπερά μάτια

α.φ.