Οδυσσέας Ελύτης, Στα έπειτα του αιώνος

                            ΣΤΑ ΕΠΕΙΤΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ   

Από τα στιγμιότυπα που πρόφτασε να πάρει ο χρόνος και να εμφανί-
σει σε κατοπινούς αιώνες, επέτυχα να συγκεντρώσω μερικές μαθή-
τριες του Γυμνασίου της Σαπφώς:

-Εξακολουθεί να μετατοπίζεται σαν σκιά στο σεληνόφως της Λυ-
δίας η Ατθίς, με ανασηκωμένο από το αριστερό πόδι το χιτώνα της.

- Με μια καρότσα φτάνει καλεσμένη απ' τη δούκισσα του Κεντ η
Γυριννώ να πιει το τσάι της, ανυποψίαστη για το τι τεκταίνεται στη
Μικρά Ασία.

- Ναυτόπαις η Γογγύλα δουλεύει σε κορβέτα αγκυροβολημένη στα
νερά των βραχονησίδων της Νύμου και άγαμος.

-Η τύχη της Ανακτορίας αγνοείται. Τα ως τώρα δεδομένα συγκλί-
νουν με την άποψη ότι έχει απολεσθεί από αβλεψία του τυπογράφου.

-Όσο για την Αριγνώτα υπάρχουν διαφωνίες. Σύμφωνα με μιαν
άποψη διέφυγε στην Αίγυπτο τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Κατ' άλλους επιβιοί και στις μέρες μας με το ψευδώνυμο Κυρά Πανα-
γιά ή Μαρία.

                                                       * 

Να ταΐζεις την άνοιξη με απόσταγμα κυτίσου και βαθύ μπλε Veronese.

Από την ποιητική συλλογή "Εκ του πλησίον", 1998

Anaktoria on the Stoop

by G. Wesley Purdy

Soft as palely loitering spring she lingers,
sitting knock-kneed, mild; as the florid season,
so she too, unmindful, accepts caresses,
   bending as slightly.
Lips unguarded, full, as if seeking, sought for,
brush expectant day, its small breathing quickened;
she is somewhere distanter: there a strangely
   crystalline rapture.
Hair goes wisps as boldly as love is taken,
falls there all about her a chestnut laughter;
rayon gardens bloom there, surprise among them,
   startled eyes question.
Who can know the mastery seizes her? What
sight, what strophe, may quicken the hand to wisdom
such as Anaktoria's knows: half-lifted,
   suddenly foreign?

Copyright © 2001 by G. Wesley Purdy. All rights reserved.

source:monadnock.net

About Anactoria....

Some say an army of horsemen or footmen or rowers

Is the most beautiful thing over the coal-black earth,

But I say it is that thing, whatever it is,

That one loves and desires.

All easy it is to make this clear to anyone,

For Helen, far surpassing all mortals in beauty,

Leaving behind the best of all men,

Departed, sailing for Troy —

And not at all did she remember

Parents, nor love of children,

But passion drove her.

Now my Anactoria too is gone, and

I would rather see her supple walk

And the bright sparkle of her face

Than all the chariots of Lydia

And foot-soldiers in arms.

SAPPHO's Fragment 16, Translated by Peter Saint - Andre