Ακούω την ανάσα σου

Ακούω τη βροχή

κι είναι σαν να ακούω την ανάσα σου

Μεταφέρομαι χιλιάδες μίλια μακριά

κάτω από το λονδρέζικο ουρανό

που σε σκεπάζει

Μπαίνω στο δωμάτιό σου

μα να σ' αγγίξω δεν μπορώ

Παράξενο θαλασσινό

καλοκαίρι της ζωής μου

μες στο καταχείμωνο!

Μέρες μου αλκυονίδες

ολάνθιστο τριανταφυλλάκι

πώς φύτρωσες μες στη καρδιά μου!

Α.Φ.

Κι η αμυγδαλιά άνθισε...

Νιώθω να μιλώ με τον Θεό.
Όπως κι αυτός είσαι παντού εδώ γύρω,
στα σύννεφα, στη θάλασσα, στους δρόμους,
στον αέρα που αναπνέω,
στα βλέμματα των περαστικών,
στα τραγούδια που ακούω,
στα όνειρα που βλέπω,
στο ποτό που πίνω, 
στα μηνύματα του τηλεφώνου,
στις σιωπές της σελήνης.
Και η αμυγδαλιά άνθισε, 
όταν την ρώτησαν τι είναι αγάπη,
τι είναι Θεός.
Έτσι ανθίζω κι εγώ,
όταν σε σκέφτομαι. 
Α.Φ.

“Lovers don’t finally meet somewhere. They’re in each other all along.”
RUMI

Αντρέ Μπρετόν, Ελεύθερη Ένωση

Audrey Kawasaki, 'Mizuki' 35"x32" oil, graphite, and ink on wood

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΩΣΗ

Η γυναίκα μου με μαλλιά φωτιάς από ξύλα

Η γυναίκα μου με σκέψεις αστραπών της ζέστης

Με μέση κλεψύδρας

Η γυναίκα μου με μέση σβίδρας ανάμεσα στα δόντια της τίγρης

Η γυναίκα μου με στόμα κονκάρδας και ανθοδέσμης άστρων

μικρότερου μεγέθους

Με δόντια αποτυπώματα άσπρου ποντικιού πάνω στην άσπρη γη

Με γλώσσα κεχριμπαριού και γυαλιού τριμμένου

Με γλώσσα μαχαιρωμένου αντίδωρου

Με γλώσσα κούκλας που ανοιγοκλείνει τα μάτια της

Με γλώσσα πέτρας απίστευτης

Η γυναίκα μου με ματόκλαδα όρθιες γραμμούλες παιδικής γραφής

Με φρύδια περίγυρου φωλιάς χελιδονιού

Η γυναίκα μου με κροτάφους σχιστόλιθου στέγης θερμοκηπίου

Κι άχνας στα παράθυρα

Η γυναίκα μου με ώμους σαμπάνιας

Και κρήνης με κεφάλια δελφινιών κάτω από τον πάγο

Η γυναίκα μου με καρπούς χεριών από σπίρτα

Η γυναίκα μου με δάχτυλα τύχης και καρδιάς άσσου κούπα

Με δάχτυλα θερισμένου σταχυού

Η γυναίκα μου με μασχάλες τριχώματος του κουναβιού και καρπών οξιάς

Της νύχτας του Αϊ-Γιαννιού

Της αγριομυρτιάς και φωλιάς σκαλαριών

Με μπράτσα του αφρού της θάλασσας και του υδροφράγματος

Και μείγματος σταριού και μύλου

Η γυναίκα μου με γάμπες βεγγαλικού

Με κινήσεις ωρολογιακές κι απελπισίας

Η γυναίκα μου με γάμπες από μεδούλι της ακτέας

Η γυναίκα μου με πόδια αρχικά ονομάτων

Με πόδια εσμού κλειδιών με πόδια καλφάδων που πίνουν

Η γυναίκα μου με λαιμό μαργαριταριού αλεσμένου κριθαριού

Η γυναίκα μου με λαιμό χρυσής κοιλάδας

Και συναντήσεων μέσα στην ίδια την κοίτη του χειμάρρου

Με στήθια της νύχτας

Η γυναίκα μου με στήθια θαλασσινής φωλιάς του τυφλοπόντικα

Η γυναίκα μου με στήθια χοάνης για ρουμπίνια

Με στήθια φάσματος του ρόδου κάτω απ' τη δροσιά

Η γυναίκα μου με κοιλιά βεντάλιας των ημερών όταν ξεδιπλώνεται

Με κοιλιά γιγάντιο νύχι γαμψό

Η γυναίκα μου με ράχη πουλιού που φεύγει κατακόρυφα

Με πλάτη υδράργυρου

Με πλάτη φωτός

Με σβέρκο πέτρας στρογγυλεμένης και κιμωλίας βρεμένης

Και πεσίματος του ποτηριού που μόλις ήπιαμε

Η γυναίκα μου με γοφούς μικρού πλοίου

Η γυναίκα μου με γοφούς πολυελαίου και με φτερά σαΐτας

Και με μίσχους φτερών άσπρου παγονιού

Και ζυγαριάς ανευαίσθητης

Η γυναίκα μου με γλουτούς από αμμόπετρα και αμίαντο

Η γυναίκα μου με γλουτούς ράχης του κύκνου

Η γυναίκα μου με γλουτούς της άνοιξης

Με αιδοίο γλαδιόλας

Η γυναίκα μου με αιδοίο φλέβας χρυσού κι ορνιθορύγχου

Η γυναίκα μου με αιδοίο φύκια και καραμέλες του παλιού καιρού

Η γυναίκα μου με αιδοίο καθρέφτη

Η γυναίκα μου με τα μάτια της γεμάτα δάκρυα

Με μάτια μενεξεδιάς πανοπλίας και μαγνητισμένης βελόνας

Η γυναίκα μου με μάτια σαβάνας

Η γυναίκα μου με μάτια νερού για να πίνεις στη φυλακή

Η γυναίκα μου με μάτια του ξύλου πάντα κάτω από τον πέλεκυ

Με μάτια στο ύψος του νερού στο ύψος του αέρα της γης και της φωτιάς.



μτφρ. Νάνος Βαλαωρίτης
Από το βιβλίο: Χριστόφορος Λιοντάκης, «Ανθολογία Γαλλικής Ποίησης. Από τον Μπωντλαίρ ώς τις μέρες μας», Καστανιώτης, 2000.

tantric song

Here in this body are the sacred rivers;

here are the sun and moon, 

as well as all the pilgrimage places. 

I have not encountered another temple

as blishful as my own body.

TANTRIC SONG

SheriD Wilson, Write a poem

When you sit down to write a poem
Do not write a poem
Let the poem write itself 

Εμ. Ντίκινσον, Αν μπορώ

Αν μπορώ να σταματήσω
μια καρδιά που πάει να σπάσει
Δεν θα ζήσω μάταια.
Αν μπορώ να απαλύνω
μιας ζωής την Οδύνη
Ή ηρεμήσω άλλου τον Πόνο
Ή να βοηθήσω
ένα μισολιπόθυμο Κοκκινολαίμη
Να μπει ξανά μες στη Φωλιά του
Δεν θα ζήσω μάταια.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Ο αγρός των λέξεων

Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο λουλούδι,

όμοια κ’ εγώ τριγυρίζω διαρκώς γύρω απ’ τη λέξη.

Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, 

που δούλεψαν τη φωνή,την τεμαχίσαν σε κρίκους, 

την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν 

όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί 

κ’ έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα.

Με το νήμα των λέξεων, αυτόν το χρυσό του χρυσού, 

που βγαίνει απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, 

συνδέομαι συμμετέχω στον κόσμο.

Σκεφτείτε:Είπα και έγραψα «Αγαπώ».

Οδ. Ελύτης, [Τα κορίτσια]

Τα κορίτσια η πόα της ουτοπίας

τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες

τα κορίτσια τ’ Αγγεία των Μυστηρίων

τα γεμάτα ως πάνω και τ’ απύθμενα

Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα

τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα

τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι

τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα

Η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα

Η Ελένη, η Ρωξάνη, η Φωτεινή

Η Άννα, η Αλεξάνδρα, η Κύνθια 

Απόσπασμα από το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

Τριαντάφυλλο στο στόμα

Προσπαθώ να πω το όνομά σου
και το τριαντάφυλλο
που μπερδεύεται στο στόμα μου
στάζει αίμα...

Α. Φ.

Σοφία Γιοβάνογλου, "Φυτολόγιον Νυκτερινόν ή Flora"

Σχιζάνδρα ἡ κινεζική ἤ Schisandra chinensis ἤ Five flavor berry
Ἐάν στή μνήμη Σας
μονάχη
θωπευτῶ

Οἱ ρῶγες μου
ἀναδίδουν
πέντε γεύσεις.

Πηγή: Ποιητικός Πυρήνας: Σοφία Γιοβάνογλου, "Φυτολόγιον Νυκτερινόν ή Flora.

Αλέξανδρος Βαναργιώτης, Η μοίρα των τραίνων

RS Amynteo, Photo by Ritsa Litsa

Η μοίρα των τραίνων

να κόβουν αγκαλιές

να χωρίζουν φιλιά

σε κρύους σταθμούς

μετεπιβίβασης

Κι ύστερα

φεύγοντας

να σφυρίζουν

με έπαρση

στις αφύλακτες

διαβάσεις

για τα λάφυρα

άλλης μιας μέρας

Πάντα όμως ηττημένα

από τη μοναξιά τους

καθώς άδεια 

τη νύχτα 

θα συρθούν πάλι

στο σκοτεινό

αμαξοστάσιο

της θλίψης

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Lhasang, Taming power of the small

Today, let us attend to small things.

Look at a child's face and smile.

Watch a bird fly into the autumn sky. 

Feel sadness.

Walk over the broken leaves.

Μάρκος Μέσκος, "Το Αντίο"

"Το αντίο" 

Φύλλο ξερόφυλλο σαν πεταλούδα φθινοπωρινή πέφτοντας νανουρίζεται - στο καλό! στο καλό!

Ήταν δικό σου το αντίο τύχη 

και μοίρα και ειμαρμένη λέξη 

που κουδουνίζει σαν κάτι άλλο 

φύλλο φυλλαράκι γνωστό από τα παλιά 

όχι ζούδι νεκρό μα προσδοκία 

λευκής νιφάδας στο μέτωπό σου τώρα 

που έγινες σιωπή και ποίημα και σκοτάδι 

έγινες δύσβατο φως καθώς θερίζει την αιώνια ματαιότητα 

Απόσπασμα από "Τα Ποιήματα της Σκάλας" του Μάρκου Μέσκου

Ειρήνη Ιωαννίδου, Βραδινό

Με κρύο νερό

ξεπλένω χλόη για βραδινό

Σ’ ένα μεγάλο μπολ

κόβω καρδιά, μαρούλι, δυόσμο

Στην άκρη του δωματίου

σε βλέπω να με τρως

Εγώ

μικρές μπουκιές

αμάσητα φιλιά

να κατεβαίνω στο λαιμό

Στις σκοτεινές γωνιές σου

Να κρύβομαι

Με καταπίνεις

Σε κατοικώ –

Ποιήματα ανθολογούνται τώρα

πάνω στο σώμα σου

Από τη συλλογή «Σώμα Δρομολόγιο», εκδ. Σαιξπηρικόν 2016

Ειρήνη Ιωαννίδου, Κορίτσι

painting by Audrey Kawasaki

Τη φωνάζουν κορίτσι
Θα της ράψω ένα κόκκινο φόρεμα
θα το βάλει με εκείνα τα δωδεκάποντα
Έχει μαύρα μαλλιά
σπάνιο αίμα
μακριά δάχτυλα
Έρχεται στον ύπνο τα βράδια
μου ξηλώνει τις λέξεις
Τις κεντώ ξανά σταυροβελονιά


Άσε με να σου χτενίσω τα μαλλιά
Θα πάρω μια σκάλα
Το βράδυ σε ταΐζω
μήλο γλυκό στο στόμα
Με κοιτάς σαν έργο τέχνης
κρεμασμένη στον τοίχο
Έχουμε το ίδιο όνομα:
Παραμύθι 

Από την ποιτηική συλλογή της Ειρήνης Ιωαννίδου, Σώμα Δρομολόγιο

Δημήτρης Παπαστεργίου, Όλα στο μαύρο

Σαν το γιασεμί και συ

τις νύχτες τραγουδάς τις ευωδιές σου,

λουλούδι μου,

τσουρέκι μου,

αμυγδαλάκι μου καραμελωμένο.

Νησί της σωτηρίας ή

ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις.

Ηττήθηκα απ’ το κρασί.

Σαν μυστικό αλώθηκα, προδόθηκα σαν πατρίδα.

Δημήτρης Παπαστεργίου

Σεφέρης, Γιασεμί

Είτε βραδιάζει

είτε φέγγει

μένει λευκό

το γιασεμί

Δημουλά, Πέρασα

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

[...] Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.

[...] Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

[...] Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.

[...] Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

Πέρασα, Κ. Δημουλά

Rilke, [Again and again...]

Again and again, even though we know love’s landscape
and the little churchyard with its lamenting names
and the terrible reticent gorge in which the others
end: again and again the two of us walk out together
under the ancient trees, lay ourselves down again and again
among the flowers, and look up into the sky.


“Again and again, even though we know love’s landscape” from Uncollected Poems by Rainer Maria Rilke, translated by Edward Snow. Translation copyright © 1996 by Edward Snow.

Για εκείνες τις αγάπες που δεν μιλάει κανείς

"άλλο μεν έπεσε παρά την οδόν

άλλο δε έπεσεν επί την πέτραν

και άλλο έπεσεν εις το μέσον των ακάνθων"

Κατά Λουκάν, 8:4-8

Θέλω να γράψω για εκείνες τις αγάπες
που δεν ανθίζουνε ποτέ,
για τους σπόρους της αγάπης
που δεν βλασταίνουν,
όπως σε εκείνη την παραβολή
που ο σπόρος πέφτει πάνω σε πέτρα ή στο δρόμο
ή τον πνίγουν τα αγριόχορτα
ή μένει απότιστος και παραμελημένος
ή τον τρώνε τα πουλιά.

Διαδρομές που δεν βρίσκουν το τέρμα τους.
Βέλη που δεν βρίσκουν το στόχο τους.
Έρωτες ανεκπλήρωτοι.
Έχει κι αυτό την θλίψιν του,
αλλά και μιαν ομορφιά παράξενη.

Α.Φ.