SheriD Wilson, Write a poem

When you sit down to write a poem
Do not write a poem
Let the poem write itself 

Εμ. Ντίκινσον, Αν μπορώ

Αν μπορώ να σταματήσω
μια καρδιά που πάει να σπάσει
Δεν θα ζήσω μάταια.
Αν μπορώ να απαλύνω
μιας ζωής την Οδύνη
Ή ηρεμήσω άλλου τον Πόνο
Ή να βοηθήσω
ένα μισολιπόθυμο Κοκκινολαίμη
Να μπει ξανά μες στη Φωλιά του
Δεν θα ζήσω μάταια.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Ο αγρός των λέξεων

Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο λουλούδι,

όμοια κ’ εγώ τριγυρίζω διαρκώς γύρω απ’ τη λέξη.

Ευχαριστώ τις μακριές σειρές των προγόνων, 

που δούλεψαν τη φωνή,την τεμαχίσαν σε κρίκους, 

την κάμαν νοήματα, τη σφυρηλάτησαν 

όπως το χρυσάφι οι μεταλλουργοί 

κ’ έγινε Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια κι άλλα κοσμήματα.

Με το νήμα των λέξεων, αυτόν το χρυσό του χρυσού, 

που βγαίνει απ’ τα βάθη της καρδιάς μου, 

συνδέομαι συμμετέχω στον κόσμο.

Σκεφτείτε:Είπα και έγραψα «Αγαπώ».

Οδ. Ελύτης, [Τα κορίτσια]

Τα κορίτσια η πόα της ουτοπίας

τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες

τα κορίτσια τ’ Αγγεία των Μυστηρίων

τα γεμάτα ως πάνω και τ’ απύθμενα

Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα

τα γραμμένα στο φως και όμως μαυρίλα

τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι

τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα

Η Έρση, η Μυρτώ, η Μαρίνα

Η Ελένη, η Ρωξάνη, η Φωτεινή

Η Άννα, η Αλεξάνδρα, η Κύνθια 

Απόσπασμα από το "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

Τριαντάφυλλο στο στόμα

Προσπαθώ να πω το όνομά σου
και το τριαντάφυλλο
που μπερδεύεται στο στόμα μου
στάζει αίμα...

Α. Φ.

Σοφία Γιοβάνογλου, "Φυτολόγιον Νυκτερινόν ή Flora"

Σχιζάνδρα ἡ κινεζική ἤ Schisandra chinensis ἤ Five flavor berry
Ἐάν στή μνήμη Σας
μονάχη
θωπευτῶ

Οἱ ρῶγες μου
ἀναδίδουν
πέντε γεύσεις.

Πηγή: Ποιητικός Πυρήνας: Σοφία Γιοβάνογλου, "Φυτολόγιον Νυκτερινόν ή Flora.

ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ - Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης

ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ - Η 1η Πανελλήνιας Εμβέλειας Καμπάνια για την καταπολέμηση των διακρίσεων βάσει του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου.

By Your Side - The first Nationwide LGBT Campaign for combating discrimination based on sexual orientation and gender identity.

Please share this with friends and loved ones!
Join the campaign: http://11528.gr/work/
The Program is based on and further evolves the 2011 program “We live just like you” (Ζούμε όπως εσύ), which was implemented by The General Secretariat for Youth of the Greek Ministry of Education, Research and Religious Affairs (2011-2013).
-------------------------------------------------------
Το ομώνυμο Πρόγραμμα αποτελεί συνέχιση και εξέλιξη του προγράμματος «Ζούμε όπως κι εσύ», που σχεδιάστηκε το 2010 και υλοποιήθηκε την περίοδο 2011-2013 από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων και φιλοδοξεί να συμβάλλει στην αντιμετώπιση του έντονου προβλήματος των διακρίσεων βάσει του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου και να αποτελέσει ένα ανάχωμα στο πρωτόγνωρο, ιδιαίτερα ανησυχητικό και διαρκώς αυξανόμενο φαινόμενο των ομοφοβικών/τρανsφοβικών επιθέσεων που καταγράφονται στη χώρα μας.

Στόχος της Καμπάνιας «ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ» είναι να εξοικειώσει την κοινή γνώμη με την έννοια της συντροφικότητας μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου, καθώς και να επικοινωνήσει στην ελληνική κοινωνία τα συναισθήματα αγάπης και έρωτα, την ανάγκη για αποδοχή από την οικογένεια και τους φίλους και τα χαρακτηριστικά της προοπτικής και της διάρκειας μίας σχέσης που είναι κοινά σε όλα τα ζευγάρια, ετερόφυλα και ομόφυλα. Αυτή άλλωστε, είναι εδώ και δεκαετίες μία πραγματικότητα για πολλά ομόφυλα ζευγάρια στη χώρα μας.

Το εγχείρημα αποτελεί επίσης μία προσπάθεια αύξησης της ορατότητας και του βαθμού αποδοχής των ΛΟΑΤΚΙ* συμπολιτών μας από όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.

Η Καμπάνια "ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ", όπως κι η Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης "11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ" υλοποιούνται στο πλαίσιο του Προγράμματος καταπολέμησης των διακρίσεων βάσει του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου: Πρόληψη και Παρέμβαση.

To πρόγραμμα υλοποιείται με την αποκλειστική υποστήριξη του οργανισμού "αλληλεγγύη - Solidarity Now".

*λεσβίες, ομοφυλόφιλοι/γκέι, αμφί, τρανς, queer, intersex

Info: www.11528.gr
Contact us: diplasou@11528.gr

Αλέξανδρος Βαναργιώτης, Η μοίρα των τραίνων

RS Amynteo, Photo by Ritsa Litsa

Η μοίρα των τραίνων

να κόβουν αγκαλιές

να χωρίζουν φιλιά

σε κρύους σταθμούς

μετεπιβίβασης

Κι ύστερα

φεύγοντας

να σφυρίζουν

με έπαρση

στις αφύλακτες

διαβάσεις

για τα λάφυρα

άλλης μιας μέρας

Πάντα όμως ηττημένα

από τη μοναξιά τους

καθώς άδεια 

τη νύχτα 

θα συρθούν πάλι

στο σκοτεινό

αμαξοστάσιο

της θλίψης

Αλέξανδρος Βαναργιώτης

Lhasang, Taming power of the small

Today, let us attend to small things.

Look at a child's face and smile.

Watch a bird fly into the autumn sky. 

Feel sadness.

Walk over the broken leaves.

Μάρκος Μέσκος, "Το Αντίο"

"Το αντίο" 

Φύλλο ξερόφυλλο σαν πεταλούδα φθινοπωρινή πέφτοντας νανουρίζεται - στο καλό! στο καλό!

Ήταν δικό σου το αντίο τύχη 

και μοίρα και ειμαρμένη λέξη 

που κουδουνίζει σαν κάτι άλλο 

φύλλο φυλλαράκι γνωστό από τα παλιά 

όχι ζούδι νεκρό μα προσδοκία 

λευκής νιφάδας στο μέτωπό σου τώρα 

που έγινες σιωπή και ποίημα και σκοτάδι 

έγινες δύσβατο φως καθώς θερίζει την αιώνια ματαιότητα 

Απόσπασμα από "Τα Ποιήματα της Σκάλας" του Μάρκου Μέσκου

The eye of the Impressionist.

"What a work of art is all about is a sense of delight. Touch here, touch there, delight. It is an appreciation of things as they are and of what one is - which produces an enormous spark." 

Chogyam Trungpa, The Teacup and the Skullcup

Rilke on How Difficulty Can Fuel Creativity

Decades before Anaïs Nin’s unforgettable proclamation that 

Great art was born of great terrors, great loneliness, great inhibitions, instabilities, and it always balances them, 
Rilke writes:

Surely all art is the result of one’s having been in danger, of having gone through an experience all the way to the end, to where no one can go any further. The further one goes, the more private, the more personal, the more singular an experience becomes, and the thing one is making is, finally, the necessary, irrepressible, and, as nearly as possible, definitive utterance of the singularity… Therein lies the enormous aid the work of art brings to the life of the one who must make it — that it is his epitome, the knot in the rosary at which his life recites a prayer, the ever-returning proof to himself of his unity and genuineness, which presents itself only to him while appearing anonymous to the outside, nameless, existing merely as necessity, as reality, as existence—.

So we are most definitely called upon to test and try ourselves against the utmost, but probably we are also bound to keep silence regarding this utmost, to beware of sharing it, of parting with it in communication so long as we have not entered the work of art: for the utmost represent nothing other than the singularity in us which no one would or even should understand, and which must enter into the works as such, as our personal madness, so to speak, in order to find its justification in the work and show the law in it, like an inborn design that is invisible until it emerges in the transparency of the artistic.


Rilke adds a remark that comes as an especially appropriate summation of the question of private suffering versus tangible results, in both art and life:

Basically it’s none of our business how somebody manages to grow, if only he does grow, if only we’re on the trail of the law of our own growth…

Source: Brainpickings

Ειρήνη Ιωαννίδου, Βραδινό

Με κρύο νερό

ξεπλένω χλόη για βραδινό

Σ’ ένα μεγάλο μπολ

κόβω καρδιά, μαρούλι, δυόσμο

Στην άκρη του δωματίου

σε βλέπω να με τρως

Εγώ

μικρές μπουκιές

αμάσητα φιλιά

να κατεβαίνω στο λαιμό

Στις σκοτεινές γωνιές σου

Να κρύβομαι

Με καταπίνεις

Σε κατοικώ –

Ποιήματα ανθολογούνται τώρα

πάνω στο σώμα σου

Από τη συλλογή «Σώμα Δρομολόγιο», εκδ. Σαιξπηρικόν 2016

Ειρήνη Ιωαννίδου, Κορίτσι

painting by Audrey Kawasaki

Τη φωνάζουν κορίτσι
Θα της ράψω ένα κόκκινο φόρεμα
θα το βάλει με εκείνα τα δωδεκάποντα
Έχει μαύρα μαλλιά
σπάνιο αίμα
μακριά δάχτυλα
Έρχεται στον ύπνο τα βράδια
μου ξηλώνει τις λέξεις
Τις κεντώ ξανά σταυροβελονιά


Άσε με να σου χτενίσω τα μαλλιά
Θα πάρω μια σκάλα
Το βράδυ σε ταΐζω
μήλο γλυκό στο στόμα
Με κοιτάς σαν έργο τέχνης
κρεμασμένη στον τοίχο
Έχουμε το ίδιο όνομα:
Παραμύθι 

Από την ποιτηική συλλογή της Ειρήνης Ιωαννίδου, Σώμα Δρομολόγιο

Δημήτρης Παπαστεργίου, Όλα στο μαύρο

Σαν το γιασεμί και συ

τις νύχτες τραγουδάς τις ευωδιές σου,

λουλούδι μου,

τσουρέκι μου,

αμυγδαλάκι μου καραμελωμένο.

Νησί της σωτηρίας ή

ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις.

Ηττήθηκα απ’ το κρασί.

Σαν μυστικό αλώθηκα, προδόθηκα σαν πατρίδα.

Δημήτρης Παπαστεργίου

Σεφέρης, Γιασεμί

Είτε βραδιάζει

είτε φέγγει

μένει λευκό

το γιασεμί

Δημουλά, Πέρασα

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

[...] Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.

[...] Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

[...] Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.

[...] Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

Πέρασα, Κ. Δημουλά

Rilke, [Again and again...]

Again and again, even though we know love’s landscape
and the little churchyard with its lamenting names
and the terrible reticent gorge in which the others
end: again and again the two of us walk out together
under the ancient trees, lay ourselves down again and again
among the flowers, and look up into the sky.


“Again and again, even though we know love’s landscape” from Uncollected Poems by Rainer Maria Rilke, translated by Edward Snow. Translation copyright © 1996 by Edward Snow.

Reiner Maria Rilke, We have no reason to harbor any mistrust against our world

“We have no reason to harbor any mistrust against our world, for it is not against us. If it has terrors, they are our terrors; if it has abysses, these abysses belong to us; if there are dangers, we must try to love them. And if only we arrange our life in accordance with the principle which tells us that we must always trust in the difficult, then what now appears to us as the most alien will become our most intimate and trusted experience. How could we forget those ancient myths that stand at the beginning of all races, the myths about dragons that at the last moment are transformed into princesses? Perhaps all the dragons in our lives are princesses who are only waiting to see us act, just once, with beauty and courage. Perhaps everything that frightens us is, in its deepest essence, something helpless that wants our love.”

― Rainer Maria Rilke, Letters to a Young Poet

Για εκείνες τις αγάπες που δεν μιλάει κανείς

"άλλο μεν έπεσε παρά την οδόν

άλλο δε έπεσεν επί την πέτραν

και άλλο έπεσεν εις το μέσον των ακάνθων"

Κατά Λουκάν, 8:4-8

Θέλω να γράψω για εκείνες τις αγάπες
που δεν ανθίζουνε ποτέ,
για τους σπόρους της αγάπης
που δεν βλασταίνουν,
όπως σε εκείνη την παραβολή
που ο σπόρος πέφτει πάνω σε πέτρα ή στο δρόμο
ή τον πνίγουν τα αγριόχορτα
ή μένει απότιστος και παραμελημένος
ή τον τρώνε τα πουλιά.

Διαδρομές που δεν βρίσκουν το τέρμα τους.
Βέλη που δεν βρίσκουν το στόχο τους.
Έρωτες ανεκπλήρωτοι.
Έχει κι αυτό την θλίψιν του,
αλλά και μιαν ομορφιά παράξενη.

Α.Φ. 

Γιώργος Σεφέρης, Σχέδια για ένα καλοκαίρι

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερ' απ' τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.


(από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1974)

Απόκρια

καταραμένη άνοιξη
σε μένα βρήκες να ντυθείς
ανέραστος χειμώνας

K.X.

Λίνα Φυτιλή, ώρα οχτώ και μισή

Αστραφτερές λέξεις

Τα τριαντάφυλλα στο τραπέζι
έχουν το πιο έντονο ροζ
Οι τοίχοι έχουν γίνει
πιο αστραφτεροί
Θα' θελα να γράφω σε στίχους
ιαμβικούς, τροχαϊκούς, δακτυλικούς
Άραγε θα ακούγονταν έτσι
πιο αστραφτερές οι λέξεις;
Άφησέ τες ελεύθερες
να πετάξουν σαν πουλιά
έπη πτερόεντα...

Α.Φ.

Αναπάντητα ερωτήματα

Πώς είναι να γράφεις όχι για μένα, όχι για σένα
αλλά για εμάς, για εκείνους, για τους άλλους;

Πώς είναι να στρώνεις σεντόνια
για κάποιον που ξέρεις πως δεν θάρθει;

Πώς είναι να ξενυχτάς
αφρήτωρ, ανέστιος, μόνος;

Πώς είναι να
ιερουργείς γράφοντας;

Α.Φ.

Γιώργος Ανδρέου, Άνοιξη Δειλή

Δειλή

Μικρή μου

Άνοιξη

Παιδί των Λωτοφάγων

Εδώ είναι Βαλκάνια, η θάλασσα διαρκής

Οι λεύκες των ανέμων τους, της πέτρας του το στάχυ

Των ποιητών το πουργκατόριο ανελέητο

Μικρή

Δειλή μου

Άνοιξη

Γιώργος Ανδρέου, Απολογία Διανοουμένου του Παρόντος

Και να - ιδού εγώ
(Ένα παιδί της επαρχίας
Προθέσεων αγαθών)
Το φορτίο των Ελληνικών στη ράχη ζαλωμένος
(Τον Όμηρο κι όλους τους από' κει και δώθε
Ίσαμε τον σακατεμένο ενεστώτα)
Βαρυγκωμώ
(Γαμώ την τύχη μου, το σόι, την πουτάνα μου)
Περίλυπος - που αλλιώς επιθυμούσα να ταχθώ
Στο άλλοτε λαμπρό μα πλέον άθλιο στράτευμα
Ιδού, εγώ
Ο λόγιος, ο δοκησίσοφος, ο σπουδαρχίδης
(Σαμάρι τα Ελληνικά τα Γράμματα στην πλάτη μου)
Ανέστιος
Γραφέας του συρμού ουτιδανός
Που τυραννάει τες λέξεις
Ενώ νομίζει (ο δυστυχής) πως κατακτά
Τα υψηλά νοήματα, τον Παρνασσό

Α φίλτατε - η Πρέβεζα, τι πόλη ωραία, πόσο γραφική
Την έστησε στα ένδεκα ο πυροβολισμός
Έπεσε ο Κώστας Καρυωτάκης

Κι απόμεινα εγώ (αν είναι δυνατόν)
Να λειτουργώ την ετοιμόρροπη εκκλησία

Αποκλεισμένος μ' έναν - δυο της φύρας μου
Στο συλημένο ιερό
Κι όλο χιονίζει
Όλο σιμώνουν οι εχθροί
Όλο και πιο κοντά ακούμε τα κανόνια

Γκρίζες ζώνες

Στην Πι

Διανύουμε εποχή σκοτεινή.

Διανύουμε γκρίζες ζώνες,

ομίχλη έξω

ομίχλη μέσα.

Αχλύς παντού.

Η αφή μου πια 

έχει αντικαταστήσει την όραση.

Είναι απόλυτα αξιόπιστη,

λειτουργεί ως ραντάρ.

Σε νιώθω, όταν πλησιάζεις.

Μ' αγγίζεις χωρίς να σε βλέπω

και σκάνε ουράνια τόξα

και χίλια χρώματα στη στιγμή.

Α.Φ.

Wishful thinking

Θα' θελα να κυκλοφορώ στη σκέψη σου
να μπορώ να μπω στο αίμα σου, στα κύτταρά σου

σε σημεία που δεν έχει φτάσει κανείς μέχρι τώρα

απροσπέλαστα κι ανεξερεύνητα

Προς το παρόν, άρχισα να πίνω από τον καφέ που άφησες

για να έχω μία γεύση της αρχής της μέρας σου

ακούω την play list που έγραψες στον σκληρό μου
όταν ήρθες να με συναντήσεις πρώτη φορά σπίτι μου
και μάταια ψάχνω το άρωμά σου στα σεντόνια που κοιμήθηκες

α.φ.

γλαυκώπις νηρηίς

κλείνω τα μάτια μου
και βλέπω το φωτεινό σου χαμόγελο
κλείνω τα μάτια μου
και βλέπω στα δικά σου
θάλασσες αβυθομέτρητες
νεράιδα με τα λαμπερά μάτια

α.φ.

Χίλιοι τρόποι

Γκρίζα σύννεφα, γκρίζα μάτια
βουτηγμένα στη θλίψη
κεραυνοί, καταιγίδες
κι ύστερα ήλιος
και μετά ψιλόβροχο
αρχές φθινοπώρου
ένα ουράνιο τόξο να σπάει τη σιωπή
να χαμογελάει με χίλια χρώματα.

Χίλιοι τρόποι να υπάρχουμε.
Χίλιοι τρόποι να αγαπάμε.

Α.Φ.

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Πάντα χαρούμενη
Φτερουγίζεις
Τραγουδάς
Συνθλίβεις το μίσχο ενός λουλουδιού
Με τα πυρετικά σου δάχτυλα
Ποτέ δεν έχεις το ίδιο πρόσωπο
Είσαι ταυτόχρονα εσύ
Και πολλές άλλες
Και με τον αραχνένιο ιστό σου
Κατορθώνεις να καλύπτεις
Το μαύρο χάσμα της αβύσσου

Λευκές σελίδες

Μέσα από το κενό
Μέσα από το λευκό  
Μέσα από την απουσία
Δυνάμει η παρουσία
άμορφη κι απροσδιόριστη
Ήλιγγος
Ουράνιο τόξο
Χαρές και ωδίνες 
καινούριας γέννας
Αέναοι κύκλοι
Βήμα μετέωρο
Ξημέρωσε

Α.Φ.

Μυσταγωγία

Μπήκα κρυφά στην κάμαρά σου,

ν αφουγκραστώ για λίγο την ανάσα σου,

να μυρίσω το άρωμα των μαλλιών σου,

να δω το πρόσωπό σου

να φέγγει στο μισοσκόταδο.

Κι ο χρόνος σταμάτησε.

Μυσταγωγία, δέος, 

κατάνυξη.

Κι έμεινα έτσι για ώρες,

σαν άγαλμα, 

σαν λαθρεπιβάτης,

σαν ειδωλολάτρης μέσα σε χριστιανικό ναό

να κρυφοκοιτώ το θείο μυστήριο.

Ανακτορία Φ.

A poem is a flower by Thich Nhat Hanh

A poem is a flower you offer to people. A compassionate look, a smile, an act filled with loving-kindness is also a flower that blooms on the tree of mindfulness and concentration. Even though you don’t think about the poem while cooking lunch for your family, the poem is being written. When I write a short story, a novel, or a play, it may take one week or several weeks to finish. But the story or the novel is always there. In the same way, although you are not thinking about the letter you will write to your beloved one, the letter is being written, deep down in your consciousness.

You cannot just sit there and write the story or the novel. You have to do other things as well. You drink tea, cook breakfast, wash your clothes, water the vegetables. The time spent doing these things is extremely important. You have to do them well. You have to put one hundred percent of yourself into the act of cooking, watering the vegetable garden, of dish washing. You just enjoy whatever you are doing, and you do it deeply. This is very important for your story, your letter, or anything else that you want to produce.

Enlightenment is not seperate from washing dishes or growing lettuce. To learn how to live each moment of your daily life in deep mindfulness and concentration is the practice. The conception and unfolding of a piece of art take place exactly in these moments of our daily life. The time when you begin to write down the music or the poems is only the time of delivering a baby. The baby has to be in you already in order for you to deliver it. But if the baby is not in you, even if you sit for hours and hours at your desk, there’s nothing to deliver, and you cannot produce anything. Your insight, your compassion, and your ability to write in a way that will move the other person’s heart are flowers that bloom on your tree of practice. We should make good use of every moment of our daily life in order to allow this insight and compassion to bloom. 

Thich Nhat Hanh, Anger, buddhist wisdom for cooling the flames

Πρώιμα χαϊκού

Photo by lumibear/deviantart.com

Πρώιμα άνθισαν
έρωτος τριαντάφυλλα,
χιονιάς τα καίει.

Photo by walmuu.com

Μέσ' από σχισμές
ραγισμένες καρδιές,
φωταγωγία.

Photo by Olga Gladysheva

Θάλασσα θλίψη,
ευγνωμοσύνη στάζει,
παρούσα στιγμή.

Ανακτορία Φ.

Για δικαίους και αδίκους

Ο ήλιος φωτίζει  δικαίους και αδίκους.
Το δέντρο δεν κρίνει
ποιος θα καθίσει κάτω από τη σκιά του.
Η αγάπη χωρίς όρους
δεν αμφιβάλλει, δεν κατακρίνει,
συμπονάει.
Την αγγίξαμε για λίγο,
ζήσαμε το όνειρο
κι ύστερα έσβησε.


Α.Φ.

Οδυσσέας Ελύτης, Στα έπειτα του αιώνος

                            ΣΤΑ ΕΠΕΙΤΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ   

Από τα στιγμιότυπα που πρόφτασε να πάρει ο χρόνος και να εμφανί-
σει σε κατοπινούς αιώνες, επέτυχα να συγκεντρώσω μερικές μαθή-
τριες του Γυμνασίου της Σαπφώς:

-Εξακολουθεί να μετατοπίζεται σαν σκιά στο σεληνόφως της Λυ-
δίας η Ατθίς, με ανασηκωμένο από το αριστερό πόδι το χιτώνα της.

- Με μια καρότσα φτάνει καλεσμένη απ' τη δούκισσα του Κεντ η
Γυριννώ να πιει το τσάι της, ανυποψίαστη για το τι τεκταίνεται στη
Μικρά Ασία.

- Ναυτόπαις η Γογγύλα δουλεύει σε κορβέτα αγκυροβολημένη στα
νερά των βραχονησίδων της Νύμου και άγαμος.

-Η τύχη της Ανακτορίας αγνοείται. Τα ως τώρα δεδομένα συγκλί-
νουν με την άποψη ότι έχει απολεσθεί από αβλεψία του τυπογράφου.

-Όσο για την Αριγνώτα υπάρχουν διαφωνίες. Σύμφωνα με μιαν
άποψη διέφυγε στην Αίγυπτο τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Κατ' άλλους επιβιοί και στις μέρες μας με το ψευδώνυμο Κυρά Πανα-
γιά ή Μαρία.

                                                       * 

Να ταΐζεις την άνοιξη με απόσταγμα κυτίσου και βαθύ μπλε Veronese.

Από την ποιητική συλλογή "Εκ του πλησίον", 1998

Ο βρυχηθμός της Λέαινας

Γίνεσαι κύμα, με πλημμυρίζεις

Γίνεσαι βροχή, με καθαρίζεις

Γίνεσαι λέαινα, με κατασπαράζεις

Γίνεσαι Μούσα, μου ψιθυρίζεις στίχους

Γίνεσαι μουσική συμπαντική,
εκκωφαντική απουσία
εκκωφαντική παρουσία

Γινόμαστε ένα.

Είσαι Έρωτας.


Α.Φ.

Δημήτρης Κονιδάρης, Η λύπη του έρωτα

Σ’ ακούω με όλους τους πόρους μου 

να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα 

χάρτινα κάνοντας ένα θόρυβο 

που προμηνύει μεγάλη θάλασσα.

Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα 

της ζωής μου. Στο κανάλι σιωπή.

Ταριχευμένες κινήσεις: 

μια καρέκλα μετακινείται χωρίς λόγο, 

ένα κρεβάτι κυλάει στο δρόμο. 

Στον τοίχο προβάλλεται η ίδια 

μαγική εικόνα – δεν μπορώ 

να ξεχωρίσω τον κυνηγό –

Κοιμάσαι με στόμα γεμάτο

μυστικά και βροχές.

«Στη διάλεκτο της ερήμου», Κέδρος, 1997.

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση...

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα 
που για πρώτη φορά αντικρίζεις 
για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει 
για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα 
για πράγματα που έλεγες δε θα συμβούν ποτέ 
και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου
γι’ άλλα που επαναλαμβάνονται μ’ ελάχιστες παραλλαγές 

[...]

Εκεί πάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Τίτος Πατρίκιος

Virginia Woolf: Shakepseare's Sister

NEW YEAR'S DAY REFLECTIONS
 If being yourself was impossible a few hundred years ago, it is remarkable how things have started to shift in the 21st century. However, finding one own's voice and being true to oneself has always been difficult. It is not going to change, but at least in a more humane society, people should not be ashamed and tortured and driven crazy because they are different...

"Any woman born with a great gift in the sixteenth century would certainly have gone crazed, shot herself, or ended her days in some lonely cottage outside the village, half witch, half wizard, feared and mocked at. For it needs little skill in psychology to be sure that a highly gifted girl who had tried to use her gift for poetry would have been so thwarted and hindered by other people, so tortured and pulled asunder by her own contrary instincts, that she must have lost her health and sanity to a certainty. No girl could have walked to London and stood at a stage door and forced her way into the presence of actor-managers without doing herself a violence and suffering an anguish which may have been irrational — for chastity may be a fetish invented by certain societies for unknown reasons — but were none the less inevitable. Chastity had then, it has even now, a religious importance in a woman’s life, and has so wrapped itself round with nerves and instincts that to cut it free and bring it to the light of day demands courage of the rarest. To have lived a free life in London in the sixteenth century would have meant for a woman who was poet and playwright a nervous stress and dilemma which might well have killed her. Had she survived, whatever she had written would have been twisted and deformed, issuing from a strained and morbid imagination. "

Virginia Woolf, A room of one's own