Ακούω την ανάσα σου

Ακούω τη βροχή

κι είναι σαν να ακούω την ανάσα σου

Μεταφέρομαι χιλιάδες μίλια μακριά

κάτω από το λονδρέζικο ουρανό

που σε σκεπάζει

Μπαίνω στο δωμάτιό σου

μα να σ' αγγίξω δεν μπορώ

Παράξενο θαλασσινό

καλοκαίρι της ζωής μου

μες στο καταχείμωνο!

Μέρες μου αλκυονίδες

ολάνθιστο τριανταφυλλάκι

πώς φύτρωσες μες στη καρδιά μου!

Α.Φ.

Λονδίνο, 10-1-2018

Θυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει να περπατάω σήμερα και κατάλαβα και πόσο μου έλειψε. Στην Ξάνθη η ευκολία του αυτοκινήτου και οι μικρές αποστάσεις δεν βοηθάνε. Ενώ υπάρχουν τόσο ωραιότερα μέρη να περπατήσω, νομίζω το αποφεύγω. Ενώ στο Λονδίνο, επειδή είναι αναγκαίο, είχα ξεχάσει ότι συγχρόνως είναι και απόλαυση. Είναι απόλαυση σου λέω! Σήμερα ξαναθυμήθηκα πόσο με ευχαριστεί να περπατώ σε γνωστούς και άγνωστους δρόμους. Να παρατηρώ τους ανθρώπους το περιβάλλον, τα ζώα , τη διαδρομή, όλα, ό,τι κινείται, ό,τι στέκεται ....!

Έφυγα από το σπίτι στις 8 και έφτασα Waterloo στις 11:30 λόγω καθυστερήσεων. Έχασα το πρώτο ραντεβού, αλλά είδα άλλα πέντε σπίτια και όλα ήταν ωραία και σε ωραίες περιοχές. Ήσυχες με πάρκα γύρω, δίπλα σε κανάλια με παπάκια, με πουλάκια να κελαηδάνε τριγύρω μέσα στο κρύο , στο βάθος φαινότανε οι κορυφές από τα γυάλινα θηρία του κέντρου ... Τόση πολλή φασαρία τόσο κοντά σε αυτά τα ήσυχα μέρη ... Πολύ περίεργο !

Είδα και κάτι περίεργα πουλιά. Ενα μαύρο με μεγάλο πορτοκαλί ράμφος στο Reading και ένα μπλε με λίγο πορτοκαλί στο Λονδίνο! Πολύ εξωτικό για τέτοια πόλη, νόμιζα ότι ήταν παπαγαλάκι που το έσκασε στην αρχή τόσο έντονο μπλε! Στο δεύτερο σπίτι που πήγα είδα ένα σκιουράκι με την ουρίτσα γυριστή και φουντωτή σαν αυτές τις στρόγγυλες βούρτσες που καθαρίζουν τις ψησταριές!  Μπορεί να είναι καλός οιωνός ....

Μετά σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα να περπατούσαμε εδώ μαζί να έβλεπες ό,τι βλέπω και να πηγαίναμε παντού μαζί ... Και μετά σκεφτόμουν πόσο πολύ μου αρέσουν τα χείλη σου όταν με φιλάς είναι ζεστά και κολλάνε στα δικά μου τόσο ωραία ...

Α.Α.

Ειρήνη Καραγιαννίδου, STAY PUNK FOR EVER

Βγήκαν τα φεγγάρια του τρελού ανάποδα
Υπερπηδώντας τ’ αναρίθμητα στίφη
Όπως ένα καράβι πηδά χτυπώντας την πρύμνη του
στην κάννη ενός τανκ,
σε φούστα μεταγωγικού,
σε αλυσιδωτή αντίδραση αστραγάλου,
σε όλα εκείνα που μουσκεύουνε τη νύχτα όταν βγαίνει το φεγγάρι
όπως πάντα απ’ Ανατολή σε Δύση
και εν πάση περιπτώσει να μην πολυλογώ
σε άλλα λόγια − αφού
για δίστιχο το πήγαινα εξαρχής,


Τα κίτρινα τα μάτια σου
Βυθίζουν τάνκερ στην καρδιά μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Η βροχή και το κρίνο

Οι τελευταίες μου λέξεις έχουν γίνει ένας κόμπος.

Όταν θάρθει το βράδυ, θα γίνουν βροχή.

Θα ποτίσω ένα κρίνο.

Κρατώ

από μνήμης το γέλιο σου. Θα υφάνω μ’ αυτό

στο κρίνο ένα φόρεμα.

Κι η αμυγδαλιά άνθισε...

Νιώθω να μιλώ με τον Θεό.
Όπως κι αυτός είσαι παντού εδώ γύρω,
στα σύννεφα, στη θάλασσα, στους δρόμους,
στον αέρα που αναπνέω,
στα βλέμματα των περαστικών,
στα τραγούδια που ακούω,
στα όνειρα που βλέπω,
στο ποτό που πίνω, 
στα μηνύματα του τηλεφώνου,
στις σιωπές της σελήνης.
Και η αμυγδαλιά άνθισε, 
όταν την ρώτησαν τι είναι αγάπη,
τι είναι Θεός.
Έτσι ανθίζω κι εγώ,
όταν σε σκέφτομαι. 
Α.Φ.

“Lovers don’t finally meet somewhere. They’re in each other all along.”
RUMI

Loving Annabelle - Killing Me Softly

“For one human being to love another; that is perhaps the most difficult of all our tasks, the ultimate, the last test and proof, the work for which all other work is but preparation. I hold this to be the highest task for a bond between two people: that each protects the solitude of the other.
This is the miracle that happens every time to those who really love: the more they give, the more they possess.”

― Rainer Maria Rilke, Letters to a Young Poet

Ευ ζην

Life is not merely to be alive, but to be well.
Marcus Valerius Martial

Να εξαφανίσουμε το αβάσταχτο, να ελαττώσουμε τον πόνο, να καλύψουμε την ανάγκη και να πραγματοποιήσουμε το όνειρο. 
Νελ Νόντιγκς